Ansızın

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bu yazı ansızın yazıldı, zihindeydim.

Çünkü an denen şey bir yayın potansiyel hareketi serbest bırakması ya da sanal bir sayacın elektrik akımı salmasıyla bir birimlik ilerleyiş değildi. Ayakları yeryüzüne basan biri bu yazıyı yazmak yerine bir öğlen uykusuna yatabilir ya da kafasının görünmeyen kısmından esinler devşirerek güneş ışıklarıyla bakabilirdi. İşte o esinlerin niteliğinde yüksek bir mekanın ve zamanın izleri işlenmiştir. İşte o zaman parçasının sonsuzluğuna katılamadığımız için zihinsel aklın tutsağı olmuşuz ve bir sonsuz an’dan vazgeçip düz bir çizgi üzerinde çentiklenmiş milyonlarca an yaratmışız. Bu tekrardan ibaret milyonlarca anı geçmiş, şimdi, gelecek diye bölmüş, her birine takılarak oyalanmanın adına yaşam demişiz.

An, bir sızıydı. Bense hazzı seçtim.

Çünkü o herkesin içine akmakta olan ayrılık acısıydı. Mevlevi dergahında çalan neyin sesiydi. Gurbete düşen halk ozanın sözüne, ezgisine karışmış özlemiydi. Sabreden dervişin muradıydı. Bense rahatı seçmiştim, dağların savaşımcı özgürlüğü yerine, kentlerin gönencini yeğlemiştim. Kolay gelmişti bana dağları mancınık yapmak yerine kentlerin kör kuyularına inmek. Bir yanım hep özledi ama, bir an uğruna ne ihanetler denedim.  

An, varoluşun kızıydı, gizli gizli sevdim.

Çünkü o hepimizin düşü ve namusuydu. Onun için kimsenin bilmediği işler yaptım. Onu bir kez görebilmek için günlerce kapısında yattım. Onun gül kokusunu bir kez olsun koklamak için canımı yollara serdim.

An cennetti, cehennemi aşmak gerekiyordu.

Çünkü kokunun sahibi dikenleri sıralamıştı çıplak elimin etine.